4 dagen sleeën en heel veel sneeuw

01.02.2015

Het toeristenseizoen begint nu langzaam op gang te komen. De eerste sledetochten met dikke Duitsers zijn achter de rug. En zo ook de eerste meerdaagse tocht de bergen in.

Het plan was om, samen met een Duitse vrouw, vier dagen lang de bergen in te trekken en daar in verschillende berghutten te overnachten. Juist, het plan was.. Alles was voorbereid. De route was uitgestippeld, de paden waren gemaakt en het brandhout al naar de hutten gebracht. En toen kwam de sneeuwstorm.

In deze 4 dagen is er ruim een halve meter sneeuw gevallen, vergezeld door een ijzige wind met bizarre snelheden. Maar dat hield ons natuurlijk niet tegen. Terwijl de koude wind om mijn oren blies en de sneeuw in mijn ogen waaide stonden de honden te trappelen om vooruit te gaan. Ze wilden rennen, en leken zich maar weinig aan te trekken van het slechte weer. Een simpel 'ok' was genoeg; met een slee vol slaapzakken en hondenvoer spurtte we vooruit, de berg op.

Ondanks de weersomstandigheden was de tocht heerlijk. Eenmaal tussen de bomen merkte je niet meer zo veel van de wind, en veranderde de sneeuw alles in een sprookjesachtig landschap. Ook het pad was nog goed te vinden. Het laatste stuk van de tocht was over een groot bevroren meer. En zoals je weet groeien er geen bomen op een meer. De wind had hier vrij spel, en dat was toch wel even heftig. Het pad was totaal verdwenen en de wind kwam (natuurlijk) recht van voren. De honden kregen het zowel fysiek als mentaal erg zwaar. Ze zagen niet waar ze heen moesten en verdwenen bij iedere sprong vooruit onder de sneeuw. En als de honden het zwaar hebben, heb jij het ook zwaar.

Eerst moet je de slee vastzetten met je sneeuwanker (die maar weinig grip kan vinden in de losse sneeuw), en met ijskoude vingers je sneeuwschoenen aan proberen te trekken. Vervolgens zwoeg je een weg door die sneeuw, ongeveer een halve kilometer verder, om een pad te maken voor de honden. Dan moet je natuurlijk nog terug naar je slee, en kun je weer vooruit. Terwijl de honden uit alle macht aan de slee trekken, moet je deze zelf ook vooruit duwen. Zonder sneeuwschoenen deze keer, dus je zakt telkens weg tot aan je middel. Nou dan ontdooien die bevroren vingers wel, kan ik je vertellen. Stukje bij beetje ploeter je zo langzaam vooruit. Tot het einde van je pad, want dan begint het feestje weer opnieuw. 2 km verder komen we gelukkig eindelijk aan de overkant van het meer aan, en 'parkeren' we onze honden naast een witte sneeuwheuvel met een klein schoorsteentje. Bestemming bereikt.

Na het nodige graafwerk vinden we een deur in de sneeuwheuvel, en stappen we een oude traditionele sami-hut in. Een kegelvormig bouwwerk van berkenbomen en turf, met een klein houtkacheltje in het midden. En met een aantal houtblokken in het kacheltje, rendiervachten op de grond, kaarsen in oude flessen en natte kleding als decoratie werd het al snel een heel knus hutje. Terwijl de zalm lag te sudderen boven het vuur, zijn we terug het meer op gelopen om een gat in het ijs te boren voor ons drinkwater. En nadat we onszelf en de honden hadden voorzien van een warme maaltijd kropen we in onze alles-bedekkende slaapzakken en werden we in slaap gezongen door 19 wolf-achtige honden.

De tweede dag gingen we vol goede moed verder, hoger de berg op naar de volgende hut. De sneeuwstorm had die nacht helaas flink huisgehouden en het pad was volledig weggeblazen. Na heel wat geploeter met sneeuwschoenen hebben we tijdens de kampvuurlunch toch maar besloten om terug te keren naar de vorige hut. Wat helemaal geen straf was, omdat we het daar erg naar onze zin hadden rond het kleine kacheltje. Dit bracht alleen wel een klein probleem met zich mee; we hadden ons niet voorbereid op 3 nachten in één hut, en waren bijna door ons brandhout heen..

De derde dag zijn we daarom met sneeuwschoenen, twee kleine (tamelijk botte) bijltjes en een thermoskan met warme thee het bos in getrokken. Het water in de thermoskan was gekookt op de laatste restjes brandhout, dus als we warm wilden blijven (en eten) moest er nieuw brandhout komen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben 2 uur lang in staan hakken op een grote omgewaaide spar. Ik heb in bomen geklommen om de dode, droge takken af te breken. Ik heb zelfs een aantal berkenbomen geveld. Zo hebben we alles geleerd, van 'how to chop a tree', tot 'how to break a twig'. Ik kan nu zelfs vuur maken van bevroren bomen.

En om die dag lekker in de survival-spirit te blijven hebben we 's avonds onze sneeuwschoenen weer aangetrokken om opzoek te gaan naar de rivier, die daar ergens moest zijn. Bijgelicht door een heldere, volle maan wandelden we zo door het bevroren bos, dat bedekt was met anderhalve meter sneeuw. Na heel wat vossensporen, eland afdrukken en misleidende geulen vonden we deze dan ook, verstopt onder flink wat ijs en sneeuw. Dat betekende dat je er gewoon op kon staan. En dat is echt heel apart. Alles om je heen is wit en stil, maar onder je voeten hoor je de rivier gedempt kabbelen. Je voelt het water zich bijna onder je voortbewegen.

De laatste dag gingen we goed voorbereid op pad, door voor het vertrek alvast een sneeuwschoen-pad over het meer te maken. De sneeuwstorm was nog steeds op volle gang, en tegen de tijd dat we echt klaar waren voor vertrek was de zon al onder. Met lampen op ons hoofd en flink wat lichtere sleeën (we hadden erg, erg veel gegeten..) gingen we op huis aan. Berg af nu, dus dat ging in lekker tempo. Na even was het echt helemaal donker. En dan gaat het sleeën wel zo fijn. Je ziet alleen de honden die je slee trekken en de besneeuwde bomen direct langs het pad. Af en toe kijken de honden om, en zie je hun ogen helder oplichten. Het enige wat je hoort is het gieren van de wind en het trappelen van de vele hondenpootjes. De rest van de wereld bestaat even niet meer. En zo voelt dat dan ook echt.