Met de voetjes in de sneeuw

11.01.2015

Vandaag heb ik voor de eerste keer voorop een hondenslee gezeten. En het was heerlijk.

De husky's zijn echt stuk voor stuk schatjes. En enigszins gestoord. Ze willen niets dan knuffelen en bedelen constant om liefde. Of eten. Maar zodra ze doorkrijgen dat er gesleed gaat worden draaien ze helemaal door. Ze kauwen op hun tuigjes, op de lijnen, op de slee of zelfs op hun eigen been van opwinding. Blaffen, janken, huilen, graven, een groot gekkenhuis. De husky's voor de slee spannen is dan ook echt een hele klus. Chaos vooral. En zweten. Totdat je ze met een simpele 'ok' laat weten dat ze mogen, dan spurten ze vooruit en kan het genieten beginnen.

Zo'n hels kabaal als het van te voren was, zo stil is het wanneer de honden eenmaal mogen rennen. De dikke laag sneeuw (tot aan mijn heupen) dempt alles waardoor je niets hoort dan het trappelen van de honden en het kraken van de slee. Heerlijk. Koud, maar heerlijk.

Morgen ga ik waarschijnlijk ook mijn eigen slee rijden. Dan ruil ik het zachte en comfortabele rendiervel in voor een plaatsje achterop de slee. Spannend. Ik heb er zin in.