regenbogen en noorderlicht
Blijf op de hoogte en volg Sarah
01 Maart 2015 | Zweden, Abisko
01.03.2015
De zwaarste tocht tot nu toe is achter de rug; een week lang de bergen in om de gear van een groep skiërs te vervoeren. Een week vol stijle bergen en onzichtbare paden, een slee van een paar honderd kilo en 9 welwillende husky's die mij de bergen over trokken.
De groep skiërs bestond uit 11 Engelsen en Amerikanen, met honger naar avontuur en een uiterst goed gevoel voor humor. Samen met hun Zweedse gidsen maakten ze een ware expeditie van de tocht, en daar mochten wij, the dogsledding guides, dagelijks van meegenieten. En ja, dat lees je goed, ik was een dogsledding guide. En daarmee was ik ook meteen een grote attractie, voor zowel de toeristen als de locals. Nu trekken twee grote sleeën met een flinke span vrolijk trappelende honden natuurlijk al snel de aandacht. Iedereen die we tegenkwamen haalde haastig de camera tevoorschijn om een foto van de husky's te maken als we hen voorbij snelden. Maar als ik dan die 2 meter sjaal van mijn gezicht af wikkelde en ik geen flinke man met een baard bleek te zijn werden die camera's op mij gericht. Een jong meisje op zo'n grote slee, dat was toch wel heel bijzonder.
We trokken van Abisko naar Kebnekaise, een klein deel van de befaamde Kungslede (the trail of kings) en een prachtige route door de Zweedse bergen. Iedere avond sliepen we in knusse oude berghutten, van alle gemakken voorzien; een bijl om je eigen hout te hakken, een ton om water uit een gat in de rivier (soms bijna een kilometer verder) te vissen, en een luxe outhouse met een wc-bril van ijs en sneeuw. En een sauna. En dat was heerlijk na een hele dag werken in de sneeuw. Lekker ontspannen en opwarmen, voordat je terug de ijzige wind ingaat om een stormproof sneeuwfort voor de honden de bouwen.
Tijdens deze tocht over bergkammen en bergmeren zijn we een aantal toeristen verloren. De groep werd steeds iets kleiner, alleen de echte diehards haalden het tot het eind. Na de eerste dag hebben we al afscheid moeten nemen van de eerste 2 ongelukkigen. Zij kregen het skiën maar niet onder de knie, en nadat ze ver na zonsondergang bij de eerste berghut aan kwamen gestrompeld hebben we hen daar achter moeten laten. Survival of the fittest, zo gaat dat. De derde toerist verloren we op een stijle berghelling. Hij verloor zijn evenwicht en ontwrichtte zijn schouder. Volgens de verhalen van de rest van de skiërs ging het ongeveer zo: de desbetreffende man lag met pijn in de sneeuw, er was niemand te bereiken met de satelliettelefoon en de partner van de gewonde was de wanhoop nabij. Maar toen zag ze de hondensleeën over de bergrand komen en riep ze al springend en wijzend uit: 'oh, look, the sleds are coming! The sleds are coming! Look, we're alright, the sleds are coming!' Met een slaapmatje en spanbinders als improvisatie mitella hebben we de beste man in 3 slaapzakken en een winddicht tentje gewikkeld en in een slee gehesen, en zijn we heel smooth naar de volgende berghut gegleden. Daar kon de helikopter hem oppikken en afvoeren. We waren de helden van de dag. De vierde toerist werd opgegeten door een beer.
Ook de tocht voor de dogsledding guides ging niet altijd van een leien dakje. Wanneer de honden geen pad kunnen vinden raken ze in de war, en dat projecteren ze maar al te graag op de lijnen van de slee. De leaddogs rennen dan terug, richting de slee, tegen de andere honden in, waardoor je een grote warboel van honden en touwen overhoudt. En aan mij de taak om hen weer te ontknopen en de goede richting in te sturen. Vervolgens ben ik met slee en al in een gat van 2 meter diep gevallen, ben ik al hangend achter mijn slee aangesleurd en heb ik een wegwijzer-paal omver gesleed, die natuurlijk in mijn slee bleef steken waardoor ik een half uur lang vastzat. Maar de weidsheid van de bergen maakte alles goed. Nadat we de tweede dag de boomgrens achter ons lieten was het uitzicht en het gevoel van vrijheid overweldigend. Bergen die tot aan de hemel reikten en sneeuw die overging in wolken. Iedere dag wisten de bergen me weer te verrassen met een nog mooier, grootser of adembenemender spektakel. Van hoge, woeste pieken tot diepe, sprookjesachtige dalen, en van een enorme regenboog over de bergpas tot een prachtige noorderlicht show in de avond, omringd door een sterrenhemel waar je u tegen zegt.
De zwaarste tocht tot nu toe is achter de rug; een week lang de bergen in om de gear van een groep skiërs te vervoeren. Een week vol stijle bergen en onzichtbare paden, een slee van een paar honderd kilo en 9 welwillende husky's die mij de bergen over trokken.
De groep skiërs bestond uit 11 Engelsen en Amerikanen, met honger naar avontuur en een uiterst goed gevoel voor humor. Samen met hun Zweedse gidsen maakten ze een ware expeditie van de tocht, en daar mochten wij, the dogsledding guides, dagelijks van meegenieten. En ja, dat lees je goed, ik was een dogsledding guide. En daarmee was ik ook meteen een grote attractie, voor zowel de toeristen als de locals. Nu trekken twee grote sleeën met een flinke span vrolijk trappelende honden natuurlijk al snel de aandacht. Iedereen die we tegenkwamen haalde haastig de camera tevoorschijn om een foto van de husky's te maken als we hen voorbij snelden. Maar als ik dan die 2 meter sjaal van mijn gezicht af wikkelde en ik geen flinke man met een baard bleek te zijn werden die camera's op mij gericht. Een jong meisje op zo'n grote slee, dat was toch wel heel bijzonder.
We trokken van Abisko naar Kebnekaise, een klein deel van de befaamde Kungslede (the trail of kings) en een prachtige route door de Zweedse bergen. Iedere avond sliepen we in knusse oude berghutten, van alle gemakken voorzien; een bijl om je eigen hout te hakken, een ton om water uit een gat in de rivier (soms bijna een kilometer verder) te vissen, en een luxe outhouse met een wc-bril van ijs en sneeuw. En een sauna. En dat was heerlijk na een hele dag werken in de sneeuw. Lekker ontspannen en opwarmen, voordat je terug de ijzige wind ingaat om een stormproof sneeuwfort voor de honden de bouwen.
Tijdens deze tocht over bergkammen en bergmeren zijn we een aantal toeristen verloren. De groep werd steeds iets kleiner, alleen de echte diehards haalden het tot het eind. Na de eerste dag hebben we al afscheid moeten nemen van de eerste 2 ongelukkigen. Zij kregen het skiën maar niet onder de knie, en nadat ze ver na zonsondergang bij de eerste berghut aan kwamen gestrompeld hebben we hen daar achter moeten laten. Survival of the fittest, zo gaat dat. De derde toerist verloren we op een stijle berghelling. Hij verloor zijn evenwicht en ontwrichtte zijn schouder. Volgens de verhalen van de rest van de skiërs ging het ongeveer zo: de desbetreffende man lag met pijn in de sneeuw, er was niemand te bereiken met de satelliettelefoon en de partner van de gewonde was de wanhoop nabij. Maar toen zag ze de hondensleeën over de bergrand komen en riep ze al springend en wijzend uit: 'oh, look, the sleds are coming! The sleds are coming! Look, we're alright, the sleds are coming!' Met een slaapmatje en spanbinders als improvisatie mitella hebben we de beste man in 3 slaapzakken en een winddicht tentje gewikkeld en in een slee gehesen, en zijn we heel smooth naar de volgende berghut gegleden. Daar kon de helikopter hem oppikken en afvoeren. We waren de helden van de dag. De vierde toerist werd opgegeten door een beer.
Ook de tocht voor de dogsledding guides ging niet altijd van een leien dakje. Wanneer de honden geen pad kunnen vinden raken ze in de war, en dat projecteren ze maar al te graag op de lijnen van de slee. De leaddogs rennen dan terug, richting de slee, tegen de andere honden in, waardoor je een grote warboel van honden en touwen overhoudt. En aan mij de taak om hen weer te ontknopen en de goede richting in te sturen. Vervolgens ben ik met slee en al in een gat van 2 meter diep gevallen, ben ik al hangend achter mijn slee aangesleurd en heb ik een wegwijzer-paal omver gesleed, die natuurlijk in mijn slee bleef steken waardoor ik een half uur lang vastzat. Maar de weidsheid van de bergen maakte alles goed. Nadat we de tweede dag de boomgrens achter ons lieten was het uitzicht en het gevoel van vrijheid overweldigend. Bergen die tot aan de hemel reikten en sneeuw die overging in wolken. Iedere dag wisten de bergen me weer te verrassen met een nog mooier, grootser of adembenemender spektakel. Van hoge, woeste pieken tot diepe, sprookjesachtige dalen, en van een enorme regenboog over de bergpas tot een prachtige noorderlicht show in de avond, omringd door een sterrenhemel waar je u tegen zegt.
-
12 Maart 2015 - 13:39
Ellen:
Hahahahahha opgegeten door een beer XD -
12 Maart 2015 - 18:33
Tineke:
Wat een ongelooflijke verhalen, dat zomaar n nicht van mij dit allemaal doet, petje af Sarah
Gr. Fam. Van den eijnde -
12 Maart 2015 - 18:38
Dorine:
weer een prachtig verhaal. Dit worden onuitwisbare herinneringen! -
12 Maart 2015 - 18:53
Peter:
Heel mooi geschreven Sarah, petje af.
Ik wist niet dat daar zo nonchalant met de toeristen wordt omgesprongen. -
12 Maart 2015 - 21:53
Marjan Van Rossum:
Mijn dochter............
wat ben ik trots op die bikkel,
Petje af, wat een werk en wat een ervaring.
Ik ben heel erg blij voor je , enne, volgende week komt Peter,
kan hij mooi het pad in de sneeuw voor je maken.
Kus, Marjan. -
16 Maart 2015 - 21:47
Frank:
Een mooi verhaal met spannende gebeurtenissen, improvisatie en een charmante musher in een barre omgeving.
Groetjes uit Nuenen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
